Πριν δύο χρόνια το μήνυμα της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας ήταν ρητά διατυπωμένο και σαφές: «η αριστεία είναι ρετσινιά». Ύστερα μπροστά στην αντίδραση του κόσμου δόθηκαν διευκρινήσεις, ο Υπουργός έφυγε,  το μήνυμα αμβλύνθηκε. Όπως φαίνεται όμως ποτέ δεν ξεχάστηκε και αποτελεί βασική παράμετρο της εκπαιδευτικής πολιτικής. Επανέρχεται σήμερα πιο αποτελεσματικά και διαχέεται οριζόντια χωρίς τυμπανοκρουσίες και ρητές διατυπώσεις, μέσα και από την αλλαγή του τρόπου επιλογής των σημαιοφόρων. Πουθενά δεν υπάρχει απαξιωτική αναφορά στην αριστεία στο σχετικό ΠΔ. Μάλιστα ο Υπουργός βρίσκει και δυο καλές κουβέντες να πει για τις καλές επιδόσεις των μαθητών και μαθητριών που «έχουν τη δική τους αυτόνομη αξία».

Ο Υπουργός για να δικαιολογήσει αυτή την επιλογή αναφέρεται σε «αναχρονισμούς που ταλαιπωρούν το εκπαιδευτικό σύστημα». Και πράγματι η επιλογή σημαιοφόρων βάσει της αριστείας είχε στρεβλώσεις και προβλήματα: βαθμοθηρία, ανταγωνισμοί και πιέσεις από γονείς, καταστρατηγήσεις στα κριτήρια και τις διαδικασίες επιλογής, πικρίες κλπ. Τα προβλήματα ήταν πολύ έντονα και συχνά απασχολούσαν ακόμα και τη Διεύθυνση Σπουδών του Υπουργείου Παιδείας. Πίσω από όλα αυτά τα προβλήματα όμως βρίσκεται η αδυναμία σωστής εφαρμογής μιας κατεξοχήν παιδαγω γικής δικαδικασίας, της αξιολόγησης των μαθητών, που αφορά την ουσία του εκπαιδευτικού έργου. Με απλά λόγια από την δεκάβαθμη κλίμακα αξιολόγησης των μαθητών φτάσαμε σταδιακά –στο πνεύμα της ενίσχυσης και υποστήριξης των μαθητών μέσω της βαθμολογίας- όλοι οι μαθητές στο δημοτικό να παίρνουν οκτώ, εννέα ή δέκα και μάλιστα περισσότεροι από τους μισούς να παίρνουν δέκα. Αντί λοιπόν να ασχοληθεί με την ουσία του προβλήματος, αντί δηλαδή να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο αξιολόγησης και να ανοίξει τη συζήτηση για την καλλιέργεια νέας κουλτούρας αξιολόγησης,  θεωρεί το Υπουργείο ότι θεραπεύει το πρόβλημα θεραπεύοντας ένα σύμπτωμα, τα προβλήματα στην επιλογή σημαιοφόρων.

Όμως η ρύθμιση για επιλογή των σημαιοφόρων και παραστατών με κλήρωση αποτελεί ευθεία βολή στην αριστεία και στο σχολείο της προσπάθειας, της ευθύνης, της αναζήτησης και της έρευνας, στο ανοιχτό σχολείο της προόδου, της διάκρισης, της πνευματικής άμιλλας και της ισότητας προς τα πάνω. Ακόμα δε κι αν δεχτούμε ότι αυτό αποτελεί μια παράπλευρη συνέπεια μιας κακοσχεδιασμένης ρύθμισης, ουσιαστικά οργανώνει ένα ακόμα χτύπημα της αριστείας στην καρδιά της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, εκεί που οικοδομούνται οι βασικές μορφωτικές και κοινωνικές αξίες, στις ηλικίες όπου οι ηθικές επιβραβεύσεις αποτελούν σημαντικότατα κίνητρα για τη δόμηση θετικής στάσης απέναντι στη μάθηση και την πρόοδο. Και η ανάδειξη μιας μαθήτριας- ενός μαθητή σε σημαιοφόρο ή παραστάτη με βάση την διάκριση που έρχεται μέσα από προσπάθεια και δημιουργικό αγώνα αποτελούσε τη σημαντικότερη ηθική επιβράβευση στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Γιάννης Κατσαρός,

Διδάκτωρ Διοίκησης στην Εκπαίδευση

Σχολικός Σύμβουλος

Πηγή: Καθημερινή